Janusz Bieniewski (1931 - 1984)
Urodził się 28 kwietnia 1931 r. w Łucku na Wołyniu. Studia odbył na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego i w 1955 roku uzyskał stopień magistra geologa. Po studiach podjął pracę w górnictwie węgla brunatnego. Podczas całego okresu swego zatrudnienia w przemyśle węgla brunatnego bardzo silne związki łączyły Go z macierzystą uczelnią. Tu, w Instytucie Nauk Geologicznych, na podstawie rozprawyPowstanie i rozwój serii węgla brunatnego polskiej części niecki żytawskiej, uzyskał w 1962 r. stopień doktora nauk przyrodniczych w zakresie geologii. Tu również, w roku 1969, przedstawiając rozprawę pt. Prognoza hydrogeologiczna odwadniania złóż węgla brunatnego eksploatowanych odkrywkowo, na przykładach z rejonu Bełchatów zakończył przewód habilitacyjny.
W okresie od 1963 do 1967 r. pracował J. Bieniewski w COBPGO-„Poltegor”, gdzie stworzył silny ośrodek badań hydrogeologicznych.
W 1976 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki w Politechnice Wrocławskiej, obejmując kierownictwo Zakładu Odwadniania Kopalń w Instytucie Górnictwa. Pełnił tu w okresie swojego zatrudnienia wiele odpowiedzialnych funkcji. Był zastępcą dyrektora ds. dydaktyki, następnie dyrektorem Instytutu Górnictwa, dziekanem Wydziału Górniczego, a w 1984 r. w wyborach do władz uczelni powierzono mu funkcję prorektora Politechniki Wrocławskiej ds. nauczania. Równolegle do działalności zawodowej w przemyśle i w Politechnice Wrocławskiej cały czas, do ostatnich chwil swego życia, prowadził zajęcia dydaktyczne w Uniwersytecie Wrocławskim. W działalności dydaktycznej prof. Bieniewskiego na podkreślenie zasługuje jego szczególna troska o staranne przygotowanie zajęć oraz stosowanie poglądowych metod nauczania. Znany był w kręgach studenckich i zawodowych jako wymagający nauczyciel akademicki w stosunku do studiującej młodzieży. Stawiał również wysokie wymagania sobie jako wykładowcy i wychowawcy. Wysoki poziom tej działalności na pewno wynikał z faktu, że była ona wzbogacana i stale aktualizowana własną pracą naukową oraz dużym doświadczeniem praktycznym zdobytym podczas pracy w przemyśle.
Całość naukowego dorobku prof. Bieniewskiego zamyka się 50 rozprawami i komunikatami naukowymi opublikowanymi, 130 ważniejszymi pracami nieopublikowanymi, 105 koreferatami i opiniami, 20 projektami i dokumentacjami. Za wydany w 1983 r. skrypt pt.Odwadnianie kopalń otrzymał w 1984 r. nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
Prof. Bieniewski był aktywnym członkiem Międzyresortowej Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych przy Centralnym Urzędzie Geologii, Komisji Odwoławczej ds. Szkód Górniczych, Komisji Nauk o Ziemi i Komisji Nauk Górniczych PAN - Oddziału we Wrocławiu, oraz Międzynarodowej Asocjacji Hydrogeologów, czynnym członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego oraz okresowo członkiem Zarządu Wrocławskiego Oddziału PTG.
Jednym z ostatnich akordów jego działalności naukowej był w 1982 r. patronat naukowy nad II Ogólnopolskim Sympozjum Hydrogeologicznym pt. Współczesne Problemy Hydrogeologii Regionalnej oraz zorganizowanej w 1983 r. Letniej Szkoły Hydrogeologii Złóż, poświęconej metodyce badań hydrogeologicznych dla górnictwa.
Za swą wszechstronną aktywną działalność uzyskał prof. Bieniewski szereg odznaczeń: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Kawalerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej; Rada Państwa odznaczyła Go w 1983 r. Krzyżem Powstańczym za udział w Powstaniu Warszawskim w charakterze łącznika w Szarych Szeregach.
Osiągnąwszy najwyższe stopnie awansu w zawodzie nauczyciela akademickiego prof. Bieniewski pozostał człowiekiem niezwykle skromnym, a przy tym wrażliwym na wszelkie nieprawości i krzywdy ludzkie. Uważał, że obowiązkiem nauczyciela akademickiego jest nieustanna wytężona służba społeczeństwu i Ojczyźnie. Stale inicjował i podejmował wiele działań będących wyrazem tej służby.
Zmarł po krótkiej i ciężkiej chorobie 24 września 1984 r.

Tatiana Bocheńska

Wincenty Czechowicz (1900 - 1974)
Urodził się 20 grudnia 1900 r. w Wojniłowie na Podolu. W 1919 roku ukończył gimnazjum klasyczne w Stanisławowie, a w 1926 r. Wydział Górniczy na krakowskiej Akademii Górniczej. Po ukończeniu studiów przechodzi przez wszystkie szczeble zawodu górnika w Rybnickim Gwarectwie Węglowym; od technika strzałowego w kopalni "Jankowice" do zawiadowcy kopalni "Rydułtowy", którą 1 września 1939 r. opuszcza jako ostatni. Po dramatycznych przeżyciach pierwszych tygodni wojny W. Czechowicz kontynuuje działalność zawodową, najpierw przez władze radzieckie skierowany jest na stanowisko dyrektora kopalni węgla brunatnego w Śniatyniu, potem w okresie okupacji niemieckiej, pracuje w kamieniołomie "Niżniów". Jeszcze przed zakończeniem wojny wraca z grupą operacyjną do Katowic, by objąć stanowisko naczelnego inżyniera w Rybnickim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego i kolejno stanowiska: dyrektora technicznego w Dolnośląskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego, dyrektora Instytutu Węglowego w Katowicach, w Ministerstwie Górnictwa. Równocześnie rozpoczyna działalność dydaktyczną; najpierw jako wykładowca w krakowskiej AGH, a w latach 1950-52 na Politechnice Śląskiej, gdzie jest organizatorem i pełniącym obowiązki kierownika Katedry Górnictwa. W 1953 r. zostaje dyrektorem technicznym Zjednoczenia Kopalń Rud Żelaza w Częstochowie i w tym czasie jako ekspert spędza kilka miesięcy w Brazylii. W 1959 r. wraca na Dolny Śląsk i do roku 1964 jest dyrektorem technicznym Zjednoczenia Przemysłu Węgla Brunatnego we Wrocławiu. Ostatnią pasją Jego życia była praca dydaktyczno-wychowawcza, poświęcił się bowiem bez reszty organizacji Wydziału Górniczego. W 1965 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, pierwszego profesora z zakresu górnictwa w powojennej historii uczelni. Jest twórcą Katedry Górnictwa i Instytutu Górnictwa. Lata 1969-71 to czas największej aktywności i operatywności Profesora. Do dziś owocują kontakty zagranicznej współpracy jakie nawiązał profesor z Bergakademie Freiberg. Rozpoczęto wówczas wymianę praktyk studenckich, krótko i długoterminowe staże asystenckie i częste jak na owe czasy kontakty zawodowe. Animatorem tych kontaktów ze strony niemieckiej był prof. Klaus Strzodka, dziś doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej.
Profesor był aktywnym członkiem wielu rad naukowych, komisji i zespołów, m. in.: Państwowej Rady Górnictwa, Komitetu Górnictwa PAN, przewodniczącym Rady Naukowej COBPGO-"Poltegor", zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej ZBiPM "Cuprum".
Jemu to środowisko wrocławskie zawdzięcza zapoczątkowanie i popularyzowanie tradycji górniczych. Posiadał wiele odznaczeń, za ogromny wkład pracy nad odbudową i rozwojem polskiego górnictwa. Prof. Wincenty Czechowicz promieniował umiłowaniem swojego zawodu, był z niego dumny, nigdy nie należał do żadnego ugrupowania politycznego, koncentrował się na pracy zawodowej, życiu rodzinnym, kontaktach z przyjaciółmi i kolegami.
Zmarł 13 października 1974 r. w Katowicach.

Wojciech Glapa

Stanisław Dmitruk
Urodził się 29 marca 1927 roku we Lwowie. Maturę zdaje w krakowskim Liceum im. A. Witkowskiego w 1946 r., a rozpoczęte studia na Wydziałach Politechnicznych AGH kończy na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej w 1951 r. Prof. Dmitruk pracując na Politechnice Wrocławskiej przeszedł wszystkie szczeble awansowania i uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Profesor pełnił liczne funkcje w Katedrze Fundamentowania, Instytucie Geotechniki oraz na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wydziale Górniczym, m.in. był kierownikiem: Zakładu Reologii i Skał (1964-1966), Zakładu Mechaniki Gruntów (do 1988 r.), Laboratorium Mechaniki Gruntów (1965-1969); prodziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego ds. Oddziału Górnictwa Odkrywkowego (1965-1967), dyrektorem Instytutu Geotechniki (1968-1971), dziekanem Wydziału Górniczego (1987-1993).
Dorobek naukowy prof. Dmitruka obejmuje około 80 publikacji. Stanowią go monografie, artykuły oraz referaty prezentowane w kraju i zagranicą. Szczególnie cenną pozycją jest podręcznik Zarys reologii gruntów, t. 2 (współautorstwo z prof. I. Kisielem i prof. B. Lysikiem). Profesor był promotorem 9 prac doktorskich, recenzentem około 30 rozpraw doktorskich, kilkunastu rozpraw habilitacyjnych. Profesor zapraszany był na liczne gościnne wykłady i seminaria na studiach podyplomowych i doktoranckich w krakowskiej AGH, Politechnice Poznańskiej, Akademii Górniczej we Freibergu.
Szczególnie znana jest aktywność Profesora w towarzystwach naukowych i radach, np.: przewodnictwo i udział w Zarządzie Wrocławskiego Oddziału PTMTS, agendach PAN - Komisja Nauk Górniczych, Komitet Górnictwa, Sekcja Mechaniki Gruntów i Skał, Komisja Budownictwa i Mechaniki. Jest członkiem zwyczajnym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Tak wszechstronna działalność prof. Dmitruka sprawiła, że jest On posiadaczem licznych odznaczeń i wyróżnień, m.in.: Krzyż Oficerski i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złota Odznaka Politechniki Wrocławskiej, Medal Politechniki Poznańskiej, Zasłużony dla Górnictwa i wielu innych instytucji.
Historia naszego Wydziału związana jest z działalnością organizacyjną, dydaktyczną i naukową wielu nauczycieli akademickich. Wśród nich, od ponad trzydziestu pięciu lat, prof. Stanisław Dmitruk zajmuje miejsce szczególne.
W 1964 r. powołany został na stanowisko zastępcy kierownika Oddziału Górnictwa Odkrywkowego, pierwszego prodziekana studiów górniczych w Politechnice Wrocławskiej. W tym okresie Profesor prowadził wykłady z ważnych zagadnień dla praktyki górniczej w ramach nowego przedmiotu Stateczność skarp; opracowana wówczas monografia Zadania mechaniki gruntów w wymiarowaniu zwałowisk była pionierskim skryptem z zakresu geotechniki. Działalność dydaktyczną na naszym wydziale realizuje Profesor nieprzerwanie do dziś.
Przez dwie kadencje w latach 1987-93, Prof. Dmitruk był dziekanem Wydziału. Warto w tym miejscu wspomnieć o dwóch ważniejszych Jego osiągnięciach. To dzięki staraniom Profesora wprowadzono w 1991 roku, po raz pierwszy w Politechnice Wrocławskiej rekrutację na nasz wydział na podstawie konkursu świadectw; zasadę tę upowszechniły później inne wydziały uczelni. Ofiarnym Jego zabiegom zawdzięczać należy także i to, iż wydział uzyskał nową siedzibę przy placu Teatralnym - pierwszy własny wydziałowy dom.
Oprócz licznych odznaczeń i nagród w uznaniu zasług za wieloletni trud dydaktyczny, organizacyjny i wychowawczy przyznano Profesorowi w 1993 r. honorowe członkostwo Stowarzyszenia Absolwentów Wydziału Górniczego Politechniki Wrocławskiej. W wieloletniej działalności stowarzyszenia jest to jak dotąd jedyne takie wyróżnienie.

Wojciech Glapa

Zdzisław Gergowicz (1920 - 1992)
Urodził się 20 maja 1920 r. we Lwowie. W 1938 roku ukończył szkołę średnią i rozpoczął studia w Politechnice Lwowskiej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1939-1944 pracował początkowo jako robotnik, a następnie technik budowlany, kontynuując studia w "Technische Institut" we Lwowie. W 1944 r. został wywieziony na roboty do Wrocławia. Po zakończeniu wojny zgłosił się do pracy w ekipie Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. W październiku 1945 r. został powołany na stanowisko młodszego asystenta. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1946 r. na Wydziale Inżynierii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Od 1947 r. zajmuje stanowisko st. asystenta w Katedrze Budowy Mostów, organizował zajęcia dydaktyczne z budownictwa podziemnego na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. Brał też czynny udział w odbudowie Wrocławia. Po uzyskaniu doktoratu 1958 r. objął kierownictwo Zakładu Budownictwa Podziemnego w Katedrze Fundamentowania. Efektem prowadzonych wówczas prac badawczych jest rozprawa habilitacyjna obroniona w 1962 r. na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej. Również w 1962 r. objął kierownictwo nowo utworzonego w Politechnice Wrocławskiej Studium Zaocznego Górnictwa Odkrywkowego. Po utworzeniu Górnictwa Odkrywkowego przy Wydziale Budownictwa Lądowego został mianowany kierownikiem Oddziału i rozpoczął organizowanie przyszłego Wydziału Górniczego. W 1965 r. otrzymał nominację na kierownika Katedry Mechaniki Górniczej. W 1967 r. powierzono Mu funkcję redaktora naczelnego działu "Górnictwo" Zeszytów Naukowych Politechniki. W 1968 r. trzymał tytuł profesora nadzwyczajnego i został mianowany dziekanem powstałego Wydziału Górniczego; funkcję tę pełnił do 1972 r. Podczas reorganizacji Politechniki Wrocławskiej prof. Z. Gergowicz uczestniczył w procesie tworzenia Instytutu Geotechniki, gdzie pełnił nieprzerwanie funkcję kierownika Zakładu Geotechniki Górniczej i Budownictwa Podziemnego, a w latach 1975-1981 i 1988 -1990 był dyrektorem tego Instytutu. W 1977 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego dużym dorobkiem i zasługą jest zainicjowanie i zorganizowanie dorocznych Zimowych Szkół Mechaniki Górotworu. Tradycją stały się też zainicjowane przez prof. Gergowicza i prof. Raffoux kolokwia polsko-francuskie z dziedziny geotechniki. Na specjalne podkreślenie zasługuje działalność prof. Gergowicza w organizacjach międzynarodowych takich jak: Polski Podkomitet Robót Podziemnych w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Robót Podziemnych, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego, Międzynarodowy Komitet Mechaniki Gruntów i Fundamentowania, Międzynarodowe Biuro Mechaniki Górotworu, Międzynarodowe Stowarzyszenie Mechaniki Skał. Przyjacielskie stosunki, jakie nawiązał z uczonymi Francji, Niemiec, Belgii, Gruzji, Hiszpanii zaowocowały licznymi stażami naukowymi. Jego dorobek naukowy wyraża się ponad 60 publikacjami oraz wieloma artykułami w czasopismach krajowych i zagranicznych.
Za swoją niezwykle bogatą i urozmaiconą działalność w wielu dziedzinach otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m. in.: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Zasłużony Nauczyciel, Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Zmarł 18 września 1992 r.

Ryszard Rogala

Teresa Górecka
Teresa Górecka urodziła się 21 grudnia 1926 r. w Borysławiu w rodzinie związanej z przemysłem naftowym. Studia wyższe odbyła na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, uzyskując stopień magistra filozofii z zakresu geologii z paleontologią.
Po ukończeniu studiów podejmuje pracę w Dolnośląskiej Stacji Instytutu Geologicznego we Wrocławiu, przechodząc kolejno od stanowiska asystenta, starszego asystenta do adiunkta naukowo-badawczego. W 1966 r. obroniła pracę doktorską pt. Stratygrafia warstw białokamieńskich w NW części niecki śródsudeckiej na podstawie badań palinogeologicznych i uzyskała tytuł doktora nauk przyrodniczych nadany przez Radę Naukową Instytutu Geologicznego w Warszawie. Tematem innych licznych prac była stratygrafia oraz korelacja i paralelizacja pokładów węglowych w Dolnośląskim Zagłębiu Węglowym.
W 1968 r. dr Teresa Górecka podejmuje pracę na stanowisku adiunkta w Politechnice Wrocławskiej, początkowo w Instytucie Geotechniki, a od 1997 r. w Instytucie Górnictwa. Brała czynny udział w organizowaniu Wydziału Górniczego i Instytutu Górnictwa; dzięki Jej staraniom powstały m.in. geologiczne laboratoria dydaktyczne i badawcze, zbiory map, księgozbiór przedmiotowy, kolekcje prób geologicznych. W 1972 r. zostaje docentem, a w 1989 r. profesorem nadzwyczajnym.
Prof. Górecka od 1973 r. aż do przejścia na emeryturę w 1998 r była kierownikiem Zakładu Geologii Złożowej i Kopalnianej, obecnie Zakład Geologii Złożowej, Odwadniania i Ekologii; nadal pracuje na 1/4 etatu. Badania naukowe prowadzone podczas pracy na Wydziale Górniczym zakończyły się sukcesem naukowym - zostały udokumentowane osady karbońskie na obszarze depresji północno-sudeckiej i na monoklinie przedsudeckiej. Naukowy dorobek to również 80 artykułów opublikowanych w wydawnictwach krajowych i zagranicznych, 60 niepublikowanych raportów z badań, 6 monografii, 6 skryptów, w tym dwa z geologii złożowej, na których wykształciły się liczne roczniki absolwentów.
Prof. Górecka jest wybitnym dydaktykiem i przyjacielem młodzieży. Była promotorem kilkudziesięciu prac magisterskich, dwóch prac doktorskich, jest opiekunem dwóch prac habilitacyjnych, recenzentem prac doktorskich, książek, skryptów i artykułów z zakresu geologii złożowej i stratygraficznej. Piastowała szereg odpowiedzialnych funkcji, zawsze związanych z młodzieżą akademicką. W latach 1970-72 oraz 1973-75 prodziekanem Wydziału Górniczego, w latach 1969-1970 pełnomocnikiem dyr. Instytutu Górnictwa ds. studenckich, a w 1975 r. z-cą dyr. Instytutu Górnictwa ds. dydaktyki.
Ważniejsze instytuty, organizacje i towarzystwa naukowych, z którymi współpracuje Pani prof. Górecka to: PAN, AGH, Uniwersytet w Montrealu, Uniwersytet w Calgiari (Włochy), Uniwersytet Karola w Pradze i inne instytuty w Hiszpanii, USA, Francji, Niemczech i Rosji.
Prof. T. Górecka jest członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego oraz Commission Internationale de Microflora du Paleozoique (CIMP) - uznana została za jednego z jej najaktywniejszych członków, jest również członkiem grupy roboczej UNESCO dla projektu 166 Korelacja formacji węglonośnych, prowadziła również tematy resortowe i węzłowe dotyczące bazy surowcowej Dolnego Śląska.
Za swoją pracę i działalność otrzymała wielokrotnie nagrody Dziekana, Rektora i Senatu Politechniki Wrocławskiej, wśród najważniejszych odznaczeń wymienić należy Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Jarosława Szwed - Lorenz

Mieczysław Jokiel (1929 - 1992)
Urodził się 1 listopada 1928 r. w Kępnie. Jego uzdolnienia i rzadkie cechy charakteru spowodowały, że już w czasie studiów na Wydziale Budownictwa Lądowego (dypl. w 1956), zwrócił na siebie uwagę swych nauczycieli. Jeszcze jako student w 1954 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Mechaniki Budowli Politechniki Wrocławskiej. Uczeń profesorów Mariana Janusza i Adama Cybulskiego stał się konsekwentnym kontynuatorem Ich Szkoły, która zwracała szczególna uwagę na dydaktykę i partnerską współpracę ze studentami. W 1960 r. został mianowany st. asystentem. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1965 r. Funkcję pierwszego prodziekana Wydziału Górniczego powierzono Mu w 1968 r. i tę pełnił bez przerwy do 1981 r. W latach 1982 - 1987 doc. Mieczysław Jokiel był zastępcą dyrektora Filii Politechniki Wrocławskiej w Wałbrzychu. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły badań modelowych układów prętowych i powłokowych, głównie cienkościennych. Pozostawił po sobie szereg znaczących prac w tym liczne opracowania i pomoce dydaktyczne. Ze studentami łączyła Go gorąca więź, którą potrafił łączyć z wysokimi wymaganiami. Był bez reszty oddany temu, co określa się jako etos pracownika uczelni. Już w czasie choroby wydał dwa tomy skryptu podsumowujące Jego dorobek dydaktyczny. Pracując nad tomem trzecim nie był już w stanie pisać więc uciekał się do pomocy dyktafonu. Niestety doprowadzić tej pracy do końca już się nie udało. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz laureatem Nagrody Senatu naszej uczelni.
Zmarł 26 lutego 1993 roku.

Stanisław Dmitruk

Jan Sajkiewicz (1928 - 1995)
Jan Sajkiewicz urodził się 19 lutego 1928 r. w Szydłowie. W 1947 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Jana Śniadeckiego w Kielcach. Przez rok był kierownikiem Szkoły Podstawowej w Gackach. W 1948 r. przenosi się do Wrocławia rozpoczyna studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Wrocławskiej, uzyskując w 1952 r. dyplom inżyniera w specjalności konstrukcji mostowych. Pracując w latach 1952-55 w wojsku (z tzw. nakazem pracy), a następnie w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego „Hydro-projekt” odbywał studia na Wydziale Budownictwa PWr., zakończone dyplomem magistra inżyniera specjalności „konstrukcji budowlanych” w 1955 r.
W latach 1956-1966 pracuje w Dolnośląskim Biurze Projektów Górniczych jako kierownik pracowni, generalny projektant kopalń „Gosławice” i „Adamów” oraz główny specjalista ds. górnictwa i ekonomiki.
W 1963 r. uzyskuje w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach stopień doktora nauk technicznych, a w 1966 r. stopień doktora habilitowanego na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. W latach 1966-68 pracuje w Zakładzie Doświadczalnym Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi, a od 1968 do 1970 r. jest zastępcą dyrektora ds. naukowo-badawczych w ZBiP Miedzi „Cuprum”.
W 1971 r. podejmuje pracę na Politechnice Wrocławskiej na stanowisku docenta. Po prof. Wincentym Czechowiczu, w latach 1971 – 1981 pełnił funkcję dyrektora Instytytu Górnictwa. Przez cały ten okres był członkiem Senatu PWr. oraz jednocześnie kierownikiem Zakładu Badań Operacyjnych i Prognostycznych w Górnictwie. W 1972 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Jako dyrektor wykazał się dużym zaangażowaniem w rozwój instytutu, skutecznie zachęcając specjalistów z przemysłu górniczego do podejmowania w nim pracy, a młodszych pracowników nauki do uzyskiwania stopni naukowych. W 1972 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1978 r. uhonorowany został tytułem doktora „honoris causa” Akademii Górniczej we Freibergu.
W 1981 r. został przeniesiony służbowo do Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Na uczelni tej przez rok był prorektorem ds. dydaktyki i wychowania, a w latach 1982-1985 rektorem.
W 1985 r. prof. Jan Sajkiewicz podjął pracę na Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach, będąc kierownikiem Katedry Eksploatacji Maszyn i Obiektów Technicznych, a od 1991 r. kierownikiem Katedry Maszyn i Urządzeń Rolniczych.
Na dorobek Profesora składa się ponad 300 pozycji, w tym książki, skrypty i artykuły wydane w kraju i zagranicą oraz liczne patenty, wypromowanie 18 doktorów i ponad 100 dyplomantów. Prof. Sajkiewicz był cenionym w kraju i zagranicą specjalistą z zakresu eksploatacji i niezawodności obiektów oraz systemów technicznych, wyróżnionym licznymi odznaczeniami i nagrodami. Był aktywnym w pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej, odszedł nieoczekiwanie w pełni sił twórczych. Pozostanie w pamięci swoich współpracowników, licznych studentów i wychowanków.
Zmarł 18 października 1995 r. we Wrocławiu

Marek Sikora

Stanisław Sobolewski (1912 - 1974)
Stanisław Sobolewski urodził się 14 listopada 1912 r. w Moskwie. W 1939 r. ukończył studia na Akademii Górniczej w Krakowie. Po ustaniu działań wojennych uzyskał dyplom inżyniera górniczego i jako asystent podjął pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej. W marcu 1946 r. wyjeżdża na Ziemie Zachodnie z grupą pracowników AGH z zadaniem uruchomienia nieczynnych kamieniołomów na Dolnym Śląsku, zostając kierownikiem jednej z największych ówczesnych kopalń bazaltu w Księginkach k. Lubania, a następnie inspektorem technicznym Jeleniogórskiego Rejonu Kamieniołomów, wreszcie naczelnym inżynierem Zjednoczenia Kamieniołomów Okręgu Zachodniego w Świdnicy. Z funkcji tej odchodzi we wrześniu 1949 r. z powodu przewlekłej choroby i od tego czasu poświęca się szkolnictwu zawodowemu. Ogromne sa jego zasługi dla budowy dolnośląskiego górnictwa skalnego i organizacji szkolnictwa górniczego w pierwszych latach powojennych.
W 1951 r. powraca do Krakowa na stanowisko starszego asystenta AGH, zostaje adiunktem i kolejno zastępcą profesora w Katedrze Eksploatacji Złóż. W 1963 r. obejmuje ponadto kierownictwo Międzyokręgowej Sekcji Szkół Geologicznych i Górniczych przy Okręgowym Ośrodku Metodycznym Ministerstwa Oświaty. W związku z koniecznością uruchomienia na Dolnym Śląsku studiów akademickich z zakresu górnictwa odkrywkowego, w 1968 r. zostaje powołany na stanowisko docenta etatowego w Politechnice Wrocławskiej, a w 1972 r. zostaje dziekanem Wydziału Górniczego. Jego ofiarna praca, zasługi i osiągniecia we wszystkich dziedzinach życia zapewniają doc. Stanisławowi Sobolewskiemu wyjątkowe miejsce na kartach historii naszego Wydziału.
Doc. Sobolewski był wybitnym specjalistą z zakresu przeróbki mechanicznej kopalin, autorem kilkudziesieciu publikacji, w tym książek i skryptów uczelnianych, oraz referatów wygłoszonych na konferencjach naukowo-technicznych. We wszystkich sferach działalności cechowała dziekana Sobolewskiego ogromna pracowitość, oddanie zadaniom które się podejmował, nadzwyczajna obowiązkowość i odpowiedzialność.
Jego życiową pasją była działalność dydaktyczna. Swoją ogromna wiedzę z zaangażowaniem przekazywał innym. W pamięci licznych absolwentów i współpracowników pozostał jako wzór wymagającego wychowawcy i przyjaciela młodzieży, jako człowiek skromny, szlachetny i uczciwy. jego postawa w wielu trudnych dla wydziału sprawach zyskiwała Mu szacunek wszystkich, którzy się z nim stykali. Za swą działalność odznaczony został Złotym krzyżem Zasługi, medalem Górnictwo w 1000-leciu państwa Polskiego, honorowymi odznakami SITG; nie było Mu już dane odebrać Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, którym miał być udekorowany.
Zmarł 29 sierpnia 1974 r. w Londynie, pochowany został na Powązkach w Warszawie.

Wojciech Glapa (na podstawie wspomnień M. Jokiela)

Tadeusz Żur (1925 - 2001)
Urodził się 27 sierpnia 1925 r. w Warszawie, szkołę podstawową ukończył w Monasterzyskach, a maturę uzyskał w Radomiu. W 1945 r. przenosi się do Wrocławia, gdzie w 1950 r. kończy studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej z pierwszym powojennym rocznikiem. Już jako student podejmuje pracę w Instytucie Konstrukcji Mechanicznych. Po ukończeniu studiów rozpoczyna działalność w Katedrze Dźwignic i Urządzeń Transportowych, prowadzonej przez prof. Romana Sobolskiego, przechodząc kolejno od stanowiska młodszego asystenta, adiunkta do wykładowcy. Pracę doktorską obronił w 1962 r. Równolegle z pracą w Politechnice Wrocławskiej, w 1959 r. pracuje w Dolnośląskim Biurze Projektów Górniczych jako główny specjalisty z zakresu maszyn i urządzeń górnictwa odkrywkowego. Własne prace teoretyczne i konstrukcyjne oraz szeroki materiał zgromadzony z badań prowadzonych w krajowych i zagranicznych ośrodkach naukowych, przedstawił w oryginalnej książce Transport taśmowy w kopalniach odkrywkowych (1966 i 1968). Publikacja ta stanowiła przedmiot rozprawy habilitacyjnej w 1967 r. na Wydziale Mechanicznym. W 1968 r. docent Żur zostaje służbowo przeniesiony do Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi z zadaniem zorganizowania zaplecza naukowego dla maszyn górniczych i urządzeń transportowych; w Zakładach Badawczych i Projektowych Miedzi "Cuprum" pracował do 1975 r.
Docent Żur włącza się czynnie w proces dydaktyczny na powstałym w 1968 r. Wydziale Górniczym PWr. W 1970 r. organizuje w Instytucie Górnictwa PWr Zakład Transportu Kopalnianego, którym kieruje do dnia przejścia na emeryturę w 1999 r. W 1974 r. otrzymuje tytuł profesora nadzwyczajnego. Zainteresowania naukowe prof. Żura dotyczą teorii obliczeń i konstruowania przenośników taśmowych ze szczególnym uwzględnieniem teorii napędu, a w tym sprzężenia ciernego taśmy z bębnem napędowym i napędów pośrednich, dynamiki przenośników i urządzeń przesypowych oraz własności taśm przenośnikowych. Profesor jest twórcą Szkoły Naukowej - Podstawowe Problemy Transportu Kopalnianego, organizowanej od roku 1978 r. Jego naukowy dorobek obejmuje 110 pozycji, a uwzględniając także niepublikowene prace naukowo-badawcze, patenty, ekspertyzy, opinie, recenzji i referaty dorobek ten sięga trzystu pozycji. Najcenniejsze w tym dorobku są książki: Przenośniki taśmowe w górnictwie - 1980, Mechanizacja podziemnych kopalń rud - 1983, Tagebautechnik - cz. II - 1980 i skrypty: Transport taśmowy - cz. II oraz Systemy transportowe - cz. I (współaut.). Nie można pominąć pierwszych w świecie dynamicznych badań taśm aramidowych, przeprowadzonych podczas rocznego pobytu w Politechnice Twente w Enschede (Holandia) w roku akadem. 1984/85. Prof. Żur był promotorem kilkudziesięciu prac dyplomowych, 10 przewodów doktorskich, opiekunem dwóch prac habilitacyjnych, recenzentem 6 prac habilitacyjnych i 17 rozpraw doktorskich, trzech Jego wychowanków jest profesorami; w 1987 r. został profesorem zwyczajnym.
Podczas pracy na Politechnice piastował szereg odpowiedzialnych stanowisk. W latach 1974-1981 (trzy kadencje) pełnił funkcję dziekana Wydziału Górniczego, a w latach 1981-1987 (dwie kadencje) dyrektora Instytutu Górnictwa. Prof. Żur był czynnym członkiem Komitetu Górnictwa PAN i wielu rad naukowych. Za swą owocną pracę został odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
W ostatnim okresie życia, kiedy nieubłagalny postęp choroby przykuł Go do wózka, ciągle był czynny; utrzymywał żywy kontakt z Wydziałem, żywo interesował się aktualnymi sprawami swojego zakładu, a dwa tygodnie przed śmiercią zamknął prowadzony przez siebie grant emerycki.
Zmarł w przededniu swoich 76 urodzin - 26 sierpnia 2001 r.

Monika Hardygóra

Andrzej Strumiński
Urodził się 21 maja 1931 r. w Krakowie. Po złożeniu w 1951 r. egzaminu dojrzałości w Liceum Matematyczno-Przyrodniczym rozpoczął studia na Wydziale Górniczym AGH; w 1955 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego i rozpoczyna pracę w KWK Rokitnica, następnie w KWK Miechowice jako nadgórnik, sztygar zmianowy i kierownik działu wentylacji, a w 1959 r. zostaje służbowo przeniesiony do Kopalni Doświadczalnej „Barbara”. W latach 1960–1962 odbywa studia magisterskie na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Kolejno pracuje w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach jako starszy asystent, adiunkt naukowo-badawczy i docent. W tym okresie zajmował się w szczególności sposobami zapobiegania pożarom endogenicznym i oceną zagrożenia pożarowego, a drugim podstawowym kierunkiem Jego działalności naukowej jest wentylacja kopalń.
Przez wiele lat prowadził badania dołowe współczynników oporów aerodynamicznych wyrobisk górniczych, a także optymalizację przewietrzania w aspekcie bezpieczeństwa i ekonomiki, wyznaczanie naturalnych i wymuszonych rozpływów powietrza oraz badania nad oddziaływaniem wyrzutów gazów i skał na rozpływ powietrza w kopalni. W zakresie klimatyzacji i bezpieczeństwa pracy A. Strumiński zajmuje się m.in. prognozą temperatury powietrza kopalnianego, badaniem termicznych warunków pracy, odprowadzaniem ciepła z górotworu, skutecznością i pewnością wentylacji, projektowaniem wentylacji głównej i odrębnej w warunkach gazodynamicznych, oraz problemami wentylacyjnymi w trakcie likwidacji kopalń.
Na szczególne podkreślenie zasługuje, że A. Strumiński brał czynny udział w około 50 akcjach ratowniczych jako czynny ratownik w czasie pożarów podziemnych, także jako kierownik akcji ratowniczych, a kilkakrotnie był naukowym doradcą w sztabach akcji ratowniczych.
Po uzyskaniu stopnia dra habilitowanego w 1979 r. z zakresu aerologii górniczej w 1980 r. rozpoczyna działalność w Instytucie Górnictwa Politechniki Wrocławskiej; w 1989 r. otrzymuje tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1994 r. zwyczajnego.
Prof. A. Strumiński jest autorem 15 wydawnictw książkowych z zakresu aerotermodynamiki, pożarów podziemnych i wentylacji kopalń (m.in. Zwalczanie pożarów w kopalniach głębinowych – wyd. Śląsk, 1996), ponad 200 opublikowanych i ponad 200 niepublikowanych prac naukowych; wypromował 4 doktorów, był recenzentem 18 prac doktorskich i habilitacyjnych, 8 wniosków na stopień lub stanowisko profesora oraz promotorem ponad 40 prac dyplomowych.
Od początku zatrudnienia w PWr. do momentu przejścia na emeryturę w 2001 r. był kierownikiem Zakładu Wentylacji, Pożarów i Bezpieczeństwa Pracy w Górnictwie. W tym okresie swej owocnej działalności naukowej i dydaktycznej pełnił wiele funkcji organizacyjnych: prodziekana (1981 - 1984) i dziekana Wydziału Górniczego (1984 - 1987) oraz dyrektora Instytutu Górnictwa (1987 - 1991).
Jest nadal aktywnym członkiem: Międzynarodowego Biura Górniczej Fizyki Cieplnej, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Aerologii Górniczej tego komitetu, Komisji ds. Zagrożeń Atmosfery Kopalnianej i Klimatyzacji w Podziemnych Zakładach Górniczych, w latach 1982–1994 członkiem Komisji Ekspertów MEN, a także członkiem rad naukowych GIG i ZBiP „Cuprum”.
Za naukowe osiągnięcia prof. A. Strumiński został wyróżniony, Srebrnym i Złotym i Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Zasłużonego dla Górnictwa RP, nagrodami państwowymi, nagrodami Ministra Górnictwa i Energetyki, Ministra Edukacji Narodowej, oraz wielokrotnie nagrodami Senatu, Rektora, Dziekana i Dyrektora Instytutu.

Franciszek Rosiek